Zes maanden geleden gooide ik mijn iPhone in het kampvuur.
De redenen: Een anti-technologie speech van een reisgenoot. Frustratie over hoe vaak ik op dat ding keek. Het verlangen met rust gelaten te worden. Alcohol. En een mooi meisje waarop ik indruk wilde maken.
Niemand zag het en mijn telefoon stierf een stille dood.
Ik haalde mijn oude Nokia uit de kast. Bellen, sms’en, trillen: meer kan het niet. Geen internet. Geen Google Maps. Geen Whats’app. Geen familiekiekjes, godzijdank.
The Good
Minder afleiding. De eerste dagen trok ik mijn Nokia nog bij ieder wachtmomentje uit mijn zak, bij de tram, in de collegezaal, etc. Al vrij snel kreeg ook mijn onbewuste door dat er niets, maar dan ook niets op dat ding te beleven viel. Nu pak ik op zulk wachtmomentjes mijn aantekeningenboekje en schrijf ik korte verhaaltjes.
Betekenisvolle gesprekken. Sms-en met t9 is een ramp, dus ik bel vaker. Werkelijk praten, iemands stem horen, is een verademing vergeleken met een gemoedstoestand afleiden uit smileys. Gesprekken hebben meer diepgang, omdat ik nog niets over het leven van de ander heb gehoord via WhatsApp of gezien op Instagram. Ik hoef dus nooit meer onoprecht geïnteresseerd te doen terwijl ik stiekem alles al weet over die vakantie naar Albanië, die ene leuke cocktailbar op het strand.
Privacy. Met een smartphone geef je tal van bedrijven de intiemste details uit je leven. Ze weten zaken die je je beste vriend na anderhalve fles wijn nog niet zou toevertrouwen. Wat je intoetst op Google. Welke pornografie je kijkt. Op wie je gaat stemmen. Daarnaast kunnen we er sinds Edward Snowden niet meer omheen: overheden hacken op grote schaal. Ieder uur van de dag kan er iemand meekijken en luisteren op je telefoon. Wil jij permanent gevolgd worden door een cameracrew, niet wetende wie er uiteindelijk meekijken? Ik niet. Ik heb zat te verbergen.
Thuis is thuis. Werk is werk. Het helpt de werelden gescheiden te houden. Die barrière die anderen ervaren omdat ze mij moeten sms-en zorgt ervoor dat ik onderuit gezakt op de bank een boek kan lezen terwijl problemen zichzelf oplossen. Als het werkelijk belangrijk is bellen mensen wel. Niet heel vaak dus.
Praktisch. Mijn Nokia kost minder dan een maand van een smartphone abonnement, is licht en klein, gaat na opladen twee weken mee en is gebouwd als een tank. Nu jij weer, smartphone.
The Bad
Geen muziek. Daar heb je me. Dit is gewoon een gemis, klaar. De tijd van downloaden via Limewire en dan op een cd’tje branden voor op de walkman zijn voorbij.
Geen foto’s. Ook dit mis ik. Ik sleep niet de ganse dag mijn spiegelreflex mee. Als iemand een telefoon zou uitvinden die lang meegaat, kan sms-en, bellen, foto’s maken en Spotify heeft – en verder niks – zou ik deze meteen kopen.
Vijf berichten op een rij. Niet iedereen heeft door dat ik op de Nokia iedere sms apart moet openen. Ik krijg regelmatig vier berichten van enkele woorden achter elkaar die samen één gedachte vormen. Dan is mijn telefoon tien seconden non-stop aan het trillen. Soms volgt er nog een vijfde met ‘sorry.’ Heel fijn, die meelevende vrienden.
The Unexpected
Ik mis niks. Dit klinkt tegenstrijdig met het bovenstaande, maar ik bedoel dat ik nooit het gevoel heb dat ik belangrijke informatie heb gemist. Mijn grootste angst vooraf was dat ik buiten de boot zou vallen. Wellicht mis ik nu om de haverklap feestjes en andere gave evenementen, maar omdat ik er niets van meekrijg – ook geen foto’s achteraf – heb ik nul komma nul het idee dat ik iets mis.
Nieuwsgierigheid. Acht jaar geleden trok mijn eerste iPhone veel bekijks. Mensen vroegen regelmatig of ze hem eens mochten vasthouden. Nu vragen mensen regelmatig of ze mijn Nokia mogen vasthouden. Vaak leidt dit tot interessante gesprekken over de rol van technologie in ons leven.
(On)afhankelijkheid. Een smartphone kan alles beantwoorden: de vertrektijden van je trein, de kortste route naar de supermarkt, waar het hoogst gewaardeerde bakkie koffie wordt geschonken. Met een smartphone heb je niemand meer nodig. Ik wel – en dat is heerlijk. Mensen zijn ongekend behulpzaam en vriendelijk als je ze iets vraagt. Ik ontdekte via zo’n gesprek op straat mijn nieuwe favoriete boekenzaak.
Een korte update (26-08-19): inmiddels alweer ruim 2 jaar zonder smartphone. Ik denk niet dat ik ooit nog terugga.
Update 2 (27-09-20): 3 jaar zonder smartphone. Tijd voor een filmpje (en een nieuw experiment):
6 reacties
Het is een gewaagde stap, al ik zou hem graag willen nemen.
Hoe doe je het met de overstap van Whatsapp naar SMS? Ik begrijp dat niet iedereen kostbare sms-berichten wil sturen naar jou. Kan je uitleggen in hoeverre SMS verschilt van Whatsapp? Mis je niet eens noodzakelijke berichten? Bijvoorbeeld in een klassenapp of werkgroepapp komen soms appjes binnen die belangrijk zijn.
PS: Welk Nokia-model heb je precies?
Sms-en is tegenwoordig voor iedereen (nagenoeg) gratis. Ik heb dat in ieder geval nog nooit als belemmering gehoord. Alleen dat het meer werk is.
En wat betreft de groepen: inderdaad, mocht hier belangrijke informatie in worden geplaatst, dan zal iemand dat met jou persoonlijk moeten delen. Ik heb eigenlijk nog nooit gehad dat ik cruciale informatie gemist heb. Wel loop je sociaal vaak wat achter, wie er zwanger is en dat soort roddels, en mis je een boel feestjes.
Het fijne is dat het als het ware een drempel opwerpt. Mensen zullen je nog steeds contacteren, maar alleen als het echt belangrijk is, omdat het ‘iets’ meer werk is.
PS. Nokia 105
Wat een mooie ervaring. Ik ben net begonnen om Twitter eruit te gooien. Merkte dat ik steeds keek, ook tijdens het lezen van boeken. Nu wil ik mijn smartphone op een onlogische plaats leggen en maar eenmaal per dag kijken.
Uitstekend. Succes! Ik ben benieuwd hoe het uitpakt.
De familiekiekjes…
Ssst…