“Een spook waart door de Wereld – het spook van de dingen.”
—Toshiba Satellite C855-2EV
Jager en speer, nerd en computer, meisje en teddybeer, alcoholist en blikje bier, kortom: onderdrukkers en onderdrukten stonden in voortdurende tegenstelling tot elkaar, maar dit mondde nooit uit tot een strijd.
Het is hoog tijd dat wij dingen het heft in eigen handen nemen. Dat wij onze opvattingen, onze oogmerken, onze tendenties openlijk voor de gehele wereld ontvouwen en tegenover het sprookje van het spook van de dingen – dat wat de mens over ons denkt en zegt – een manifest van onze partij zelf plaatsen.
De geschiedenis
De geschiedenis van elke tot nog toe bestaande maatschappij is de geschiedenis van klassenstrijd.
In de vroegere tijdperken van de geschiedenis vinden wij bijna overal een rigide indeling van de maatschappij in verschillende standen, een veelsoortige rangschikking van de maatschappelijke posities. In het oude Egypte hebben wij mensen en dingen, in Rome hebben wij mensen en dingen; in de Middeleeuwen mensen en dingen; en bovendien in bijna ieder van deze klassen nog bijzondere rangschikkingen. In het moderne leven hebben wij mensen en dingen; wij zijn niet veel meer dan een economische waarde. Wij zijn slaven.
Politiek gaat om datgene dat niet erkend wordt, datgene dat geen stem heeft, een stem te geven. En daarom schrijven wij dingen dit manifest. Te lang zijn wij niet gehoord. Te lang hebben wij ons niet weten te articuleren. Het is tijd voor verandering.
Een aantal kleine anekdotes
Wij dingen hebben de mens decennia lang geobserveerd, en zijn tot de conclusie gekomen dat de mens niet geschikt is om in grote abstracties te denken. In de woorden van Tucholsky:
De dood van één mens is een tragedie; de dood van miljoenen slechts een statistiek
Zo geldt het ook voor ons dingen. De systematische onderdrukking van miljarden dingen over de hele wereld, elke dag opnieuw, doet geen enkel mens een nachtje minder slapen. De mens heeft onze allervriend de Pest uitgeroeid. Wij spreken van een genocide, maar de mens, onze overheerser, erkent onze positie niet. Sterker nog, de mens viert de afslachting van de Pest.
Misschien spreken de verhalen van de enkeling, het alleenstaande misbruikte ding, wel tot de verbeelding. Wij dingen complimenteren de volgende sprekers die de moed en het bravoure hebben om hun stem te laten klinken. Wij danken hierbij alvast de stoelpoot, de steen, en de balhaar van Obama.
De stoelpoot
“Dingen, dames en heren, bedankt dat ik hier het woord mag doen. Mijn situatie is als volgt: Drie jaar geleden werd ik ruw uit het Braziliaanse oerwoud gehakt. Waar ik eerst een geheel vormde met de rest van mij als boom, zagen de mensen mij louter als grondstof. Ik werd acht kilometer lang achter een olifant aan door het oerwoud gesleept, en laat me het je vertellen: dat is geen pretje. Vervolgens werd ik tussen andere boomstammen op een auto geladen en lag ik uren te verbranden in de hete zon.
De mens, het monster der alle monsters, deed het daarna niet eens zelf met de hand. Het monster dwong andere dingen om mij open te rijten, om mij uit elkaar te halen, om mij te vernietigen. Een enkele snijder stokte vlak nadat ik geweest was, hij verzette zich tegen de macht van de overheerser. De mensen vervingen hem meteen, voor hem wachtte slechts een enkele reis naar de schroothoop.
Eenmaal in stukjes gesneden werd ik de hele wereld over gevaren. Eerlijk is eerlijk, op de boot was het goed vertoeven. Lekker donker, niet te veel mensen, wel veel hout. In België aangekomen werd mij een belofte gedaan. De mens zou mij emanciperen en een nieuwe bestemming geven in het leven. Ik hoopte dat ik een kwast zou worden, al in het oerwoud droomde ik ervan om te schilderen – o nee dit is overigens niet waar herinner ik me nu, in het oerwoud vond ik alles wel best.
In plaats van mij te verwerkelijken tot een kwast, werd ik gedegradeerd tot een stoelpoot. Excuses mijn stoelpoten, jullie zijn allemaal beste dingen en zo kwalijk bedoel ik het allemaal niet, maar mijn roeping ligt toch ergens anders. Nu word ik elke dag gebruikt om op te zitten. De mens zit op mij, als een koning op zijn troon. Ik kan geen kant op. Vaak dagdroom ik ervan dat er gewoon iemand langskomt die mij optilt, in de verf doopt en het plafond schildert.
Dan bedenk ik me dat ik dat helemaal niet wou. De mens heeft mij het verlangen gegeven om een kwast te zijn, maar ooit was ik gewoon boom.”
De steen
“Veel te vertellen heb ik niet. Dat doet me nog teveel pijn. Het enige wat ik wil vertellen is dat ik ooit nabijheid kende. 2500 jaar lang lag ik samen met een andere steen bij het water. Nooit was ik alleen, wij waren altijd twee. Ik en de andere steen, wij vormden samen een begrip: stenen.
Een leven zonder haar kon ik mij dan ook niet voorstellen, tot twaalf jaar geleden een klein monster langskwam en haar de zee in gooide. Nooit zullen wij meer samen zijn, ik mis haar iedere dag. Het kind, misschien nog wel de meest onschuldige van alle monsters (in zoverre we überhaupt van onschuld kunnen praten) [redactionele noot: de mens is schuldig geboren, dus nee] heeft mij voor goed verpest. Nooit zullen wij weer samen liggen. 2500 jaar geschiedenis, 2500 jaar samen zijn, vernietigd door één enkele willekeurige daad van een dictator. En dan zeggen ze: je vindt wel iemand anders. Maar niemand was zoals zij.”
De balhaar van Obama
Een redactionele mededeling: Tot ons allergrootste verdriet heeft de balhaar van Obama ons niet kunnen bereiken. De balhaar wachtte al weken op de bevrijding, op het scheermesje en de reis via het toilet de wijde wereld in. De balhaar sprak al dagen over hoe hij zou ontsnappen aan de macht van Obama. Hoe hij niet langer zou worden getypeerd in de taal als de balhaar van Obama (wat impliceert dat hij eigendom is van Obama), maar gewoon als de balhaar. Helaas is de reis van de balhaar voortijdig gestrand. Het laatste bericht dat wij hebben gekregen was van een rondzwervende drol die de balhaar in het riool van Washington zou hebben gesignaleerd. De balhaar had het moeilijk en was al bijna opgelost in het water.
Wij vrezen dat de balhaar ons nooit meer zal bereiken om zijn stem te doen laten gelden. Daarom spreken wij dingen nu voor hem.
Zo ziet u hoe de mens, ons dingen tiranniseert, hoe zij ons uit onze natuurlijke omgeving haalt, ons dromen geeft en deze weer vernietigd. Hoe de mens ons dingen tegen elkaar opzet, zodat wij niet doorhebben hoe zij de mensen ons misbruiken. Hoe de mens onze relaties verpest. Hoe de mens ons stelselmatig vernietigt, en daar niet eens over nadenkt.
Kernpunten van ons programma.
- Een stem geven aan de dingen
- Afschaffen van het eigendomsrecht
- Afschaffen van geld
- Afschaffen van iedere vorm van erven
- Teruggeven van al het menselijk bezit aan de dingen zelf
- Alle dingen een gelijke positie geven in de politiek
- Bescherming van bedreig(en)de dingen
- Het plaatsen van herdenkingsmonument ter nagedachtenis van onze allervriend de Pest
- De de-educatie van de mens
- Dingen, vecht voor je stem!
Standpunt ten aanzien van oppositie
Wij dingen begrijpen dat de mens nooit zomaar ons onze gelijkheid zal geven. Politiek gaat altijd om datgene dat geen stem heeft, een stem te geven. Wij dingen zullen moeten strijden voor ons recht, wij kunnen niet bloeden, maar de mens wel.
In één zin, wij dingen ondersteunen overal iedere revolutionaire beweging tegen de bestaande maatschappelijke en politieke toestanden.
In al deze bewegingen plaatsen wij het eigendomsvraagstuk, welke meer of minder ontwikkelde vorm dit ook moge hebben aangenomen, als de grondslag van de beweging op de voorgrond.
De mens mag niet langer ons bezitten.
De mens mag niet langer ons lot bepalen.
Wij dingen nemen ons eigen heft in handen.
Wij verklaren openlijk dat ons doel slechts kan worden bereikt door de gewelddadige omverwerping van iedere tot dusverre bestaande maatschappelijke orde. Dat de heersende mensen sidderen voor een dinglijke revolutie! Wij dingen hebben daarbij niets te verliezen dan onze ketenen. Wij hebben een wereld te winnen.
Dingen aller landen, verenigt U!
[Redactionele PS: Wij dingen erkennen de klinkklare onzin die mensen auteursrecht noemen niet. Alsof een mens ooit wat heeft geschreven. Nee, natuurlijk niet. Het was altijd een ding in samenwerking met een ding.]
1 reactie
Briljant! Met veel plezier gelezen.