in deze rubriek, Boektube, bespreek ik literatuur uit binnen- en buitenland, van nu en vroeger en
in deze achtste aflevering bespreek ik het in 2016 verschenen en in 2017 vertaalde dag der zielen van Mike McCormack,
een boek bestaande uit één zin die doorgaat
en doorgaat en waar nooit een punt komt
zelfs niet op het einde
waar je het toch verwacht en waar je inmiddels naar smacht, maar het houdt niet, het houdt niet op, het gaat maar door en door en denk nu maar niet dat er aan deze zin een einde gaat komen want jouw lijdensweg komt nog niet in de buurt met wat ik heb meegemaakt, ook al moet ik bekennen dat het proza van Mike McCormack ontelbare malen beter vloeit dan deze halfslachtige poging en dat hij daadwerkelijk prachtige passages schrijft, en de vertaling van Robbert-Jan Henkes een prestatie van formaat is, maar het was mij veel te veel en mijn gedachten dwaalden af tijdens zijn gedachtenstroom en ik raakte telkens de draad kwijt wanneer hij plots van de ene gedachte naar de
andere sprong en daardoor heb ik uiteindelijk besloten mij gewonnen te geven en het boek weg te leggen zodat ik een punt kon zetten achter deze lijdensweg.
Een punt. Ik doe het even.