Als baasje heb je een keuze en daarmee de verantwoordelijkheid.
Minous sluipt door de tuin. Ze is zowel jager als gejaagde. Een muis schiet uit een bosje, rent over de tegels en verdwijnt onder de beukenhaag. Minous duikt erachteraan. Op zijn beurt probeert haar baasje, Yuri, haar te pakken. Yuri is vegetariër en voedt zijn poes ook zo op. Althans, dat probeert hij.
We horen alleen nog het belletje van Minous’ halsband, vastgemaakt om eventuele prooien alert te maken van haar aanwezigheid. “Verdorie, daarom houd ik haar normaal aan de riem,” zegt Yuri. Terwijl wij in de tuin naar Minous speuren praten we over het hoe en waarom van het opzienbarende dieet dat hij zijn huisdier voorschotelt.
Hoe ben je zelf vegetariër geworden?
“Ik groeide op in Moldavië en voor mijn tiende verjaardag mocht ik, zoals gebruikelijk in onze familie, bij opa voor het eerst een biggetje slachten. Ik keek er al weken naar uit en zal het nooit meer vergeten. Het biggetje schreeuwde het uit en ik ook. Wat een bloed. Het was meteen ook de laatste keer. Mijn opa braadde het beestje boven het spit en het rook heerlijk, dat moet ik toegeven, maar ik weigerde een hap te nemen en ging die avond met een knorrende maag naar bed. “Het is maar een fase,” mompelde mijn moeder naar mijn opa.
Nou, die ‘fase’ is nog altijd niet voorbij. Iedere keer dat ik met mijn winkelwagentje langs de schappen met vlees loop, hoor ik dat biggetje weer kermen. Nee, bedankt.”
Hoe kwam je op het idee om je huisdieren ook als vegetariërs op te voeden?
“Dat was vanzelfsprekend, ik houd van dieren en wil niet dat ze onnodig lijden. De bioindustrie is afschuwelijk en kattenvoer is daarvan het afvoerputje, restjes die zelfs te goor zijn om kipnuggets van te maken. Het is het slachtafval van vetgemeste dieren, die weken lang in hokken gestouwd zitten waarin ze hun kont niet kunnen keren. Wij noemen het dieren, maar het zijn geeneens dieren voor hun eigenaren: slechts producten, kilo’s vlees, toekomstige euro’s. Van die wereld wil ik geen onderdeel uitmaken en Minous dus ook niet.”
Dat begrijp ik, daarnaast zijn er ook talloze milieuargumenten tegen de bioindustrie. Maar hoe zit het met wild vlees, zoals muizen en vogels? Zij leven wel een normaal leven.
Een poes krijgt iedere keer dat hij een muis vangt een dopaminestoot. Dat is waarom ze soms wel urenlang met zo’n lijdend beestje spelen. Spelen… wat een afgrijselijk woord in deze context. Een poes vangt een muis, verwondt deze, laat deze even los en zodra de muis ervandoor gaat pakt ze de muis opnieuw. Keer op keer. En de muis? Die krijgt iedere keer hoop en daarna weer een klauw in zijn rug.”
Terreur, dat is het. F*cking zielig. Stel je voor dat jij die muis bent. Dan piep je wel anders. Geef je poes gewoon een speelgoedmuis. Dat vindt die net zo leuk.
Maar poezen zijn toch gewoon carnivoren? Ze hebben altijd en overal geleefd van de jacht. Ontneem jij ze niet iets van hun natuur?
“Dat is ouderwets denken, alsof een poes een essentie heeft, slechts een juiste manier van leven. Tegenwoordig leven vrijwel alle katten als huiskatten, het grootste gedeelte van de dag opgesloten tussen vier muren, met altijd een aangenaam temperatuurtje en tweemaal per dag een bakje brokken dat voor hen klaar staat. Huisdieren zijn sowieso in die zin ‘tegennatuurlijk’. Als je zo gaat denken zouden we ze allemaal ‘vrij’ moeten laten. Waarschuw je de automobilisten in je buurt ook alvast?
Nee, veel beter kun je het begrip ‘natuurlijk’ laten varen en denken vanuit het welzijn van dieren. Huisdieren worden veel ouder dan hun ‘natuurlijke’ tegenpolen. Ze lijden aan minder ziektes, hebben minder kans om zelf opgegeten te worden, hebben voldoende eten en drinken, etc. Wel moet je opletten wat een dier nodig heeft. Een poes mist in een strikt veganistisch dieet bepaalde voedingsstoffen. Daarom maal ik supplementen door de brokken.”
Ben je niet bezig met een onmogelijke missie? Je gaat heus niet alle muizen redden.
“Dat verwacht ik ook niet, maar wij zijn mensen en kunnen nadenken over onze ideale wereld en daarnaar handelen. Ik leef graag in een wereld met ietwat minder leed en draag daar mijn steentje aan bij. Je poes wel dieren laten eten is ook een keuze! Het is de vraag of je daarmee kunt leven. Ik niet.
Je kunt cynisch reageren en stellen dat het geen ene zak uitmaakt in totaliteit wat ik doe. Daar kan ik niks mee. Als jij denkt dat omdat jij niet al het leed in de wereld kan laten verdwijnen, niemand het kan, en we het daarom ook niet zouden moeten proberen, dan heb je al verloren. Ondertussen red ik talloze dieren van een onnodige, gruwelijke dood.”
We vinden Minous terug onder een eik, zonder dat er een spoor van een muis valt te ontdekken. “Die is gelukkig ontsnapt, alleen honden schrokken muizen in een keer op,” zegt Yuri. Hij pakt haar in zijn armen en brengt haar naar binnen terwijl ik hem probeer te bedanken voor het gesprek. Ze zijn al om de hoek verdwenen.
